Tijdens het lopen van de ‘Trail des Fantômes’ in 2017 zou ik deze fameuze ‘Rocher du Hérou’ al eerder voorbijgelopen zijn. Hoe het parcours er destijds uitzag kan ik me niet meer helemaal voor de geest halen, maar ik herinner me vooral het avontuurlijke pad langs de oever van de Ourthe, het klimmen langs de ketting om op het bovenpad te geraken en het voortrennen op de singletracks hoog boven de rivier.
De uitzichten over de omgeving zijn buitengewoon prachtig, maar om er volop van te genieten was niet zo eenvoudig, gezien het mijn uiterste focus en alertheid vergde om niet te struikelen of uit te glijden op dit onregelmatige rotsenpad tijdens de trailrun. Het eerste deel van het traject verliep goed, maar later raakte ik door de vele, steile paden vermoeid en tegen de tijd dat ik de finish passeerde, was ik doodop. Hoe dan ook…het was een onvergetelijke ervaring die me nog steeds bij blijft.
INHOUD
Start van de wandeling: Hotel ‘le Belvédère’
Op komoot, routeyou en wikiloc vind je verschillende wandelingen in en rond de Rots. De meesten vertrekken vanuit de parkeerplaats bij hotel ‘le Belvédère’ in Nadrin waar je gratis kunt parkeren. Zo kun je de kortste route naar Le Hérou nemen. Dit hotel is verlaten en sloot in 2009 permanent zijn deuren. Het hotel heeft een 35 m hoge uitkijktoren over de 6 bochten van de Ourthe, vandaar de naam ‘Belvédère des six Ourthes’ afgekort naar Belvédère. Helaas werd dit uitkijkpunt ook afgesloten voor publiek toen het hotel sloot.
Het hotel staat niet direct op onze wandelroute, maar je kunt er simpelweg niet omheen kijken. Vanop afstand zien we de Belvédère tussen de bomen hoog boven ons uitsteken, imposant en uitdagend op de heuveltop. Hoewel we er niet naartoe gaan, trekt het gesloten hotel mijn aandacht en ben ik benieuwd hoe het in vroegere tijden functioneerde. Vanop afstand straalt het een mysterieuze sfeer uit. De geschiedenis is blijkbaar vaag en er is weinig over te vinden op het internet. Het hotel met de 19 kamers zou reeds in 1937 uitgeroepen zijn tot het Waals Erfgoed. Mijn besluit staat vast: ‘volgende keer een start vanuit de parking van het hotel’.
Start van de wandeling: Parking buurt van Maboge
Zoals de titel vermeld, vertrokken wij vanuit Maboge. Ik ken Maboge enerzijds vanuit de befaamde ‘Muur van Maboge’ die steil omhoog te lopen valt tijdens de ‘trail des fantômes’ en ervoor zorgde dat mijn kaars hierna bijna volledig uit was. Anderzijds bezochten we ‘Maboge-plage’ een aantal keren ter afkoeling tijdens de hete zomerdagen. Het dorpje biedt ook een vertrekpunt voor de afdaling van de Ourthe per kajak. Helaas staat de Ourthe de laatste jaren zo laag dat je Kajak meer zal vastlopen op de keien in het water dan dat je voorbij peddelt.
Lang verhaal kort…wij parkeren onze auto vandaag aan de rechterkant van de weg om onze wandeling aan te vatten. Je kunt ook links afslaan en je auto van de weg af parkeren…een veiligere optie!
De wandeling begint met een klim en je krijgt een mooi uitzicht over ‘Maboge Plage’ te zien. Vandaag is er bijna niemand op het strand aanwezig…de 19°C is niet het beste weer voor een plons in de rivier.
De Keltische vesting ‘Le Cheslé’
Als we boven komen, arriveren we aan de restanten van wat ooit een versterkte Keltische nederzetting is geweest. Het diende als schuilplaats voor de plaatselijke bevolking in de 7e tot 5e eeuw voor Christus. De naam ‘le Cheslé’ is afkomstig van ‘Ches’ dat vesting betekent en ‘Lé’ duidt op ‘Lei’ of ‘rots’. De vesting ligt op een hoogte van 80 m en is enkel te voet te bereiken via smalle, kronkelige rotspaden die toch wel enige conditie vereisen.
Volgens volksverhalen huizen er mythische wezens in, zoals Sylven en Elfen, magische wezens verbonden aan het element ‘lucht’.
Rond midwinter, uiteraard rond middernacht, zou er schat naar boven komen uit de put die gelegen is in het centrum van de vesting. Degene die de schat wil hebben, moet een zwarte kip in de afgrond offeren zonder iets te zeggen. Naar het schijnt hebben drie boeren dit ooit met succes gedaan, maar na dit luidkeels te verkondigen, zijn ze spoorloos verdwenen.
Ben je niet bijzonder gefascineerd in de vesting zelf? Het is zeker de moeite waard om hierboven een kijkje te nemen. Je krijgt namelijk een schitterend uitzicht over de Ourthevallei en de pracht van de natuur eromheen te zien.
Langs de oever van de Ourthe
Hierna dalen we steil af naar de Ourthe. Ondanks mijn ervaring met dit gebied, zijn we dit keer toch onze trekkingstokken vergeten en dat is echt niet ideaal. Binnen no time voel ik me een beetje wegschuiven en de onzekerheid breekt door. Bart is allang beneden en staat met de gsm in de aanslag om mijn gehaspel tijdens het dalen vast te leggen. Naar beneden gaan, is nooit mijn sterkste kant geweest, de trekkingstokken geven me dat beetje extra grip, zodat ik me makkelijker naar beneden kan bewegen.
Blij dat ik beneden ben en langs het pad van de oever kan lopen. Ook hier is een heel avontuur om deze singletrack te volgen. Het kronkelige pad gaat omhoog en omlaag langs rotsstenen en omgevallen bomen. Je traint hier niet alleen je wandelkilometers en conditie, maar ook je core-stability wordt danig op de proef gesteld. Mentaal dien je ook bij de pinken te blijven, want op omgeslagen enkels of kapotte knieën staan we niet te wachten. Toch vind ik het zalig zo’n uitdagend pad!
Lunch op ‘les Rocher Flottantes’
In de rivier zien we grote rotsblokken liggen, glad gepolijst door het water in de loop der jaren. Het water stroomt er rustig langs en hier en daar ontstaan kleine watervalletjes over de grijsgroene rotsen. We zien een groepje ganzen rusten op de rotsblokken in het midden van het water, genietend van de rust die de rivier hen biedt. Een moment van pure harmonie met de natuurlijke omgeving om hen heen. Een tafereeltje dat eigenlijk een reminder is voor ons om af en toe een moment van rust te nemen in onze drukke levens en te genieten van de eenvoudige dingen die de natuur te bieden heeft.
We besluiten om zelf een rustpauze in te lassen en op een groepje ‘drijvende’ rotsen onze boterhammen op te eten, vooraleer we onze tocht naar ‘le rocher du Hérou’ verderzetten. Het zwaarste stuk moet nog komen.
Een beetje ‘Felsenklettern’ langs de rotswand
Hier en daar wordt dit smalle oever-pad afgewisseld met stukjes klauteren langs de oever totdat we op een rotsformatie uitkomen die het hele pad versperd. Bart gaat de rots omhoog en ziet van bovenaf dat je erlangs kunt. Er hangt een touw en door vlak langs de rotswand te blijven, kunnen we natte voeten vermijden. Ik wil dit uiterst smalle paadje toch niet aanraden als het nat is, want het lijkt me dan te glad om over te steken. Hierna is het pad breder en kunnen we mentaal even tot rust komen.
Het steile rotspad en het verlammende effect dat dit op mij heeft
Lang duurt het niet, want Bart stelt voor om de hoge heuvel over te steken op een klein pad aan onze linkerkant. Ik vertrek later dan Bart en zie dat hij het laatste stuk serieus moeite heeft om helemaal boven te raken. Terwijl ik steun zoek achter een grote den, komen er 3 jongeren naar boven geklommen. Eentje heeft zijn fiets op sleeptouw, maar het lukt hem om helemaal tot boven te geraken. Dit geeft moed en ik klim gestadig verder omhoog, me vasthoudend aan rotsen of goed verankerde takken en bomen. De ondergrond bestaat uit gravel, leisteenstukjes of losse bladeren. Het is zoeken waar ik mijn voeten kan vastzetten, zodat ik niet terug naar beneden glij. Ik ben blij met het stevige profiel onder mijn salomon-trailrunners, maar toch voel ik de onstabiliteit van de bodem. Ik ben bijna boven, maar het laatste stuk is zo steil en zo onvast dat de angst me om het hart slaat. Op handen en voeten ga ik verder, terwijl Bart aanwijzingen geeft om me makkelijker een weg te banen. Helaas bevind ik me aan de rechterkant, terwijl ik links een rots zou kunnen vastnemen om me hogerop te hijsen. Terwijl ik angstvallig een dunne, maar stevige boomstronk vasthoud, voel ik mijn voeten steeds wegschuiven als ik me wil verplaatsen. Ik hoor de aanwijzingen van Bart, maar durf ze niet ten uitvoer brengen. Inwendig probeer ik me tot rust aan te manen, maar dit dringt niet volledig door. Ik panikeer en dat werkt verlammend bij mij. Als een klein kind begin ik te lamenteren en weet even niet meer wat doen. Bij elke beweging die ik maak, bevries ik stante pede en zie ik mezelf naar beneden schuiven. Bart spoort me aan om hogerop te klimmen via de grashalmen, me hierna op mijn billen te zetten en langs de rotswand het laatste stukje terug naar beneden te komen. Met heel veel moeite en de bibber in mijn lijf lukt het me om uit deze positie te komen en mijn weg verder te zetten. Mentaal voelt het alsof alle energie is weggesijpeld. Ik loop nu verder via het bovenpad richting de rots van le Hérou, maar heb even tijd nodig om te bekomen. Het lijkt wel of ik door de bril van iemand anders mee volg…Pff, wat een ervaring!!
Le Rocher du Hérou
Het grillige pad vraagt weer enige focus waardoor dit gevoel gelukkig niet al te lang duurt. Ik kan weer genieten van de prachtige uitzichten die het bovenpad te bieden heeft. Plots doemt de imposante, steile rotswand van le Hérou voor ons op.
Le Hérou zelf is een smal, langwerpig schiereiland dat omgeven wordt door de Ourthe. In het midden van het schiereiland ligt een grote rotspartij, waar wij nu op wandelen, van ongeveer 1000 m lengte. ‘Le Rocher du Hérou’ steekt hier hoog boven de rivier uit met zijn bijna loodrechte wand.
Je kunt rondom het schiereiland wandelen aan de oever van de rivier of je kunt doorsteken naar het bovenpad…op de richel van de rotspartij. Wij waren eigenlijk te vroeg naar boven gegaan, waardoor we een pad gekozen hadden dat nogal moeilijk en erg steil was. Nu we hier op het einde van de rotsrichel naar de steile wand van de rots kijken, zie ik onder mij, aan de rechterkant de ketting hangen. Hier hadden we dus omhoog kunnen komen. Gezien ik zeker nog eens terug wil komen, zal dit voor een volgende keer zijn.
Het laatste stuk van de tocht
We wandelen even later verder langs de richel van ‘le Hérou’ en gaan daarna terug omlaag via het pad dat ons aangegeven wordt door de vrouwelijke stem op Komoot. We hebben nog een heel eindje te gaan. Op de Gpx zien we dat we nog 4 toppen moeten beklimmen alvorens we terug aan het beginpunt zijn.
De eerste top is wel te doen, de tweede al iets pittiger en de derde heb ik puffend in stukjes naar boven gedaan. Last, but not least de vierde top deed ik in nog meer pufjes en stukjes omhoog… die voelde serieus zwaar aan. Ik moet wel zeggen dat deze hike onder de categorie ‘zware tocht’ valt, dus… mijn beleving zit aardig in de juiste richting. Blij dat het laatste stukje geleidelijk aan terug afwaarts liep.
Friendly Reminder: ‘een kleine kanttekening bij deze tocht’
Nog even een kanttekening bij deze hike…de wandeling is niet aan te raden bij erg nat – en/of vriesweer, omdat de paden dan glad zijn en er gevaar op uitglijden bestaat. Gezond verstand en voorzichtigheid is geboden bij deze wandeling. Onthoud dat veiligheid altijd voorop staat. Als je twijfels hebt over je conditie of het weer onvoorspelbaar is, is het verstandig de wandeling uit te stellen. Het is belangrijk om verantwoordelijk te handelen en jezelf niet in gevaar te brengen.
Le Rocher du Hérou: Praktisch
- Beginpunt wandeling: Parking ‘Hotel le Belvédère’ of Parking ‘Fort Le Chesle’ in Maboge
- Lengte: 17,5 km
- Hoogteverschil: 647 HM + en 640 HM –
- Duur tocht: 4u00 (beweegtijd)
- Zwaarte: zware, avontuurlijke tocht
- Info wandeling: https://ardennen.nl/wandelen/wandeling-naar-le-herou/
Wat zalig om te lezen dat ik niet de enige ben met daalangst en met klimmen ineens niet meer verder te durven.
Ik heb hier ooit ook es die befaamde trail gedaan…met schrik om het lijf.
Je bracht me echt terug zeg.
Voorlopig laat ik deze tour even passeren want ‘zwaar’ is momenteel niks voor mij.
Ja, ik las dat je nog heel erg me je enkel/voet aan revalideren bent. Dat is flink wat passen terug zetten, hé? Ik duim dat het de goede richting blijft uitgaan. Ik kom in het najaar/winter aan de beurt voor een OP aan mijn voet.