Porto Santo ligt midden in de Atlantische Oceaan, is 11 km lang en 6 km breed. Het eiland wordt ook wel bekend als “Ilha Dourada” (gouden eiland) omwille van zijn 9 km lang strand met fijn, goudkleurig zand. Het hele jaar door heerst er een gematigd klimaat. De zeetemperaturen liggen tussen 17ºC en 22ºC . Zelfs in de winter verliest het hierdoor niet aan aantrekkingskracht.
– Zomer 2018 –
Deze ochtend de Ferry, Lobo Marinho, genomen om 8.00u… Daar we even naar de parking moesten zoeken en hierna nog naar een uitgang, moesten we ineens hollen om nog op tijd in te checken….stressmomenten die ik liever uit de weg ga. Maar…even later konden we terug rustig ademhalen op het tweede dek, terwijl de zon opkwam en de Ferry aan zijn 2,5 uur durende overtocht begon. De ferry van de Porto Santo Line is de enige die deze overtocht maakt naar Porto Santo.
Zondags vertrekt hij om 8.00u in de haven van Funchal en om 21.00u vaart hij terug af. Een perfecte timing om een daguitstap naar Porto Santo te maken, want door de week vaar je al terug om 19.00u. Achteraf bleek dit ook wel voldoende te zijn.
In de haven van Porto Santo aangekomen staan er bussen, taxi’s en allerhande voor je ter beschikking om je naar het kleine hoofdstadje, Vila Baleira te vervoeren.
Wij namen de bus en ginder huurden we een kleine Renault Twizzy om ons van plekje naar plekje te brengen….een beetje ’the Flinstones upgraded-voertuigje’ zoals Bart dit benoemde. Groot is het eilandje niet, maar zijn 9 km lange zandstrand trekt vele toeristen naar zich toe. Toch besloten wij om er geen stranddagje van te maken, maar een paar trekpleisters te bezichtigen die dit vulkanische eilandje rijk is. Wist je trouwens dat Christoffel Columbus ook een hele tijd op Porto Santo gewoond heeft?
Al hobbelend met de Twizzy over de ongelijke zand/rots-wegjes arriveren we aan de Pico de Ana Ferreira…’het orgel’…zoals ze dit uitkijkpunt noemen, uiteraard omwille van zijn orgelpijp-achtige rotsformaties. Terwijl Bart tot helemaal boven klautert, neem ik een rustiger padje ernaast. Het lijkt me veiliger aangezien ik mijn Free Runs aan heb en hiermee dus helemaal geen stabiliteit ondervind op de losliggende rotsstenen. Al gauw is Bart uit het oog verdwenen en zoek ik mijn weg alleen.
De uitzichten zijn buitengewoon prachtig en ik blijf steeds verder weg gaan van het startpunt. Het is geen officiële trail, dus er zijn ook geen bordjes of andere tekens die een eventuele weg aanduiden.
Op een gegeven moment doe ik een poging om het lange, dalende pad af te snijden door langs de keien-muur terug omhoog te klauteren…Telkens als ik op een plateau kom, denk ik dat ik op het padje kom, waar ik terug kan keren naar het vertrekpunt. Het trekt allemaal zo op elkaar, maar netels, distels en stekelige struiken belemmeren mij de terugweg en dwingen mij steeds hogerop te gaan. Met de onstabiele Nike’s moet ik serieus zoeken waar ik mijn voeten zet, ik schuif uit en mijn enkels klinken om op deze losse keien…de klim duurt eens zo lang. Ik begin al een beetje te wanhopen om op deze manier het juiste pad terug te vinden, maar terug omlaag is écht geen optie…steil omhoog tot daar toe, maar steil omlaag…OH NEEN!! In hemelsnaam waar ben ik aan begonnen…Kon ik niet gewoon rechtsomkeer gemaakt hebben op het eerdere pad. Soms moet ik letterlijk op handen en voeten kruipen om over de stenen te geraken. Jeetje, wat een trezebees ben ik toch om vandaag te kiezen voor de Flyknit Nike’s ipv. de stabiele, grip-vaste Salomons. Doem-gedachten beginnen al op te duiken als plots mijn gsm rinkelt…toch bereik dus! Het is Bart die zich afvraagt of ik nog lang onderweg ben…hum, dat weet ik niet, want ik heb geen besef waar ik juist ben…Gelukkig heb ik nog steeds een idee welke richting ik ongeveer uit moet, mijn oriëntatie laat me precies nog niet in de steek. Mijn benen zijn ondertussen wel langs alle kanten opengeschramd, maar eindelijk – na nog 2 plateaus stijgen- kom ik op een deftig pad uit dat me naar de terugweg kan leiden. Nog 1 klim over het stenen muurtje en we kunnen naar beneden hollen. Dat de rugzak op en neer wiebelt, deert me niet….ik ben bijna terug…Oef!!
Onze volgende halte is Portela…maar eerst mogen we met onze elektrische Twizzy omhoog en omlaag klimmen over de smalle asfaltwegen. Is toch wel even wennen en maar hopen dat we niet moeten stoppen op zo’n helling. Eenmaal daar worden we onthaald op een mooi uitzicht over de haven aan de ene kant en de onderliggende dorpjes aan de andere kant. Een beetje verderop staan de 3 windmolens statig achter elkaar sinds de 18e eeuw toen ze gebouwd werden om graan te malen voor brood.
Aangezien onze Flintstones-Mobiel best weer even opgeladen kon worden, trokken we terug naar Ponta da Calheta. Hier ligt een gezellig restaurantje waar we gratis mogen bijladen, terwijl we iets drinken. Eerder vandaag hadden we hier ook al een lekker vissoepje gegeten tijdens onze lunch. Dit uithoekje van het eiland biedt een mooi uitzicht over het Ilhéu de Baixo, een onbewoond, rotsachtig eilandje naast Porto Santo.
Als laatste besluiten we de tocht te ondernemen naar het Pico do Castello. De klim is kort, maar erg steil (1 km). Je doet dus wel even over dit stenige bospadje met de vele trappen. Ook de warmte speelde een grote rol tijdens het klimmen. Het is puffen en zweetdruppeltjes druppelen langzaam langs mijn rug naar beneden. Er lijkt wel geen einde aan te komen, telkens gaat het pad weer verder omhoog. Volgens mijn gevoel hadden we die 1 km allang bereikt, uiteraard volgens Garmin niet. Gelukkig maar, anders zou ik echt niet geloven dat deze klim maar 1 km lang is.
Het hoogste punt is gelegen op een vulkaanachtige top, nl Pico do Facho of de Torch Peak. De Torch Peak ligt 516 meter boven de zeespiegel. In het verleden werden hier grote branden aangestoken om de bevolking van Funchal te verwittigen voor de aanvallen van de Piraten. Zo konden zij de nodige voorbereidingen treffen om aan de plunderingen te ontsnappen. Ondanks dat de wandeling naar Pico do Castello leidt, is er nooit een kasteel geweest. De weg terug gaat uiteraard een stuk sneller, al voel je dit even later ook wel in de bovenbenen en knieën.
Nadat we de Twizzy terug ingeleverd hebben, gaan we op zoek naar een restaurantje. Helaas vinden we niet zo onmiddellijk iets wat ons kan bekoren, dus trekken we naar de supermarket. We halen er wat picknick-spulletjes en eten deze gezellig op aan de rand van het strand.
Om 20u nemen we de bus terug naar de haven, checken in en 2u15 minuten later stappen we uit de Ferry om onze auto op te halen. Blij terug te zijn op ons appartementje na deze lange dag. Ik kijk al uit naar morgen, want dan staat de langverwachte wandeling van Pico Do Arieiro naar Pico Ruivo op het programma.