Het pinksterweekend volgt dit keer wel erg snel op het hemelvaartweekend van vorige week. Ik verschiet ervan en voel me nog niet volledig bekomen van de wandelingen in het Zwarte Woud.
Ik besef ineens dat ik nog heel wat moet regelen en inkopen voor dit weekend. Heb ik nog genoeg brandstof om deze driedaagse door te komen en wat met water…moet ik een grotere fles voorzien? Werkt mijn gasbrandertje nog en nog zoveel meer vragen komen er bij me op. Het is al geleden van onze Hike over de Lee Trail dat ik de tent, luchtmatras, en slaapzak in mijn trekkingsrugzak ga meenemen. Ik print mijn standaard hike-lijstje nog eens af en krijg alweer wat meer overzicht.
INHOUD
Planning aanpassen:
Als alles verzameld en ingepakt is, ga ik op de weegschaal staan. Sinds de Eisleck-trail heb ik de tent niet meer zelf mee moeten zeulen, dus het gewicht zal wel wat aan de hogere kant zijn. De 16 kg is inderdaad te veel. Ik wil net beginnen terugschroeven als Noah belt. Hij vraagt voor een dagje uitstel en de driedaagse naar een tweedaagse om te zetten, zodat hij een dagje extra heeft om even terug op rust te komen. Ook bij hem speelt de vermoeidheid een rol.
Geen probleem…een dagje extra om voor te bereiden kan ons alleen maar ten goede komen en als tweede voordeel…een lichter pak. Al is dit verschil heel miniem, gezien ik me toch wel voorzie van zowel warme kleding als frissere kledij. Zoals geweten, ben ik geen Lightweight Hiker, doch het gewicht moet draagbaar blijven, zonder aan enig kampeercomfort in te boeten.
Noah arriveert zaterdagavond en waar ik een paar uur zoet was met de hele riedel gepakt en gezakt te krijgen, wordt zijn rugzak op nog geen half uur tijd klaargemaakt voor vertrek. Okee, zo kan het dus ook!
Het vertrek:
Ons ontbijt bestaat uit 2 ovengebakken pistolets met ham en kaas. Ik bewaar er eentje voor de lunch straks, want honger heb ik nu nog niet. De sandwiches die voor gisteren voorzien waren, zijn op, dus is het hopen om onderweg iets tegen te komen om ons van een deftige lunch te voorzien.
Het is vrij rustig onderweg, weinig verkeer en we kunnen goed doorrijden…geen file dit keer! Misschien had ik op voorhand wel eens even met de auto van Noah moeten rijden, want het stuur over nemen van een automaat auto op de autobaan vind ik niet zo evident en zodoende rijdt Noah het hele eind.
Op dit stuk van de autostrade is er niets langs de weg om even te stoppen voor een korte plas -of koffiepauze. Het is een saai stuk, zo’n 300 km recht op recht…immer gerade aus! We gaan even van de weg voor een korte pauze en dan weer door. Iets voor de lunch is er niet, dus…laten we hopen dat het straks lukt op de halve pistolet, noten en stickado’s van Aoste.
Hoe het komt, weet ik niet, maar Waze brengt ons in Cochem. We waren net zo content dat we uit de auto mochten. Nu blijkt dat Altlay nog 45 minuten verderop ligt… Auwtch! Dit komt hard aan.
Dag 1: Etappe 18: Altlay – Blankenrath: 22,2 km – 763 HM+ en 691 HM-
We parkeren de auto op een aangegeven wandelparking aan de ‘Portal Traumschleife Altlayer Schweiz’, gelegen in de buurt van ‘Hotel zur Morschbach’. Toch wel een beetje spannend om de auto daar achter te laten voor deze tweedaagse.
Deze 18e etappe begint redelijk spectaculair en dat was gelijk ook de reden waarom ik deze etappe koos. Nu ik zo over die smalle paadjes door ‘de Altlayer Schweiz’ met mijn zware rugzak loop, heb ik toch mijn bedenkingen. Het is weer even wennen en zoeken naar het juiste evenwicht tussen de rotsformaties. De uitzichten daarentegen zijn natuurlijk prachtig. Via komoot heb ik de GPX gedownload, maar de weg is zo goed aangegeven dat dit eigenlijk overbodig is.
Na een redelijke klim richting het ‘Peterswald’ komen we aan het Woudkapelletje ‘Zum Bildchen’. Hier nemen we een korte pauze en verdeel ik onze enige pistolet in 2, zodat we er weer even tegen kunnen.
Dat er vandaag veel hoogtemeters op ons pad kwamen, wist ik uiteraard…hoe dit ook alweer aanvoelt, zat ergens diep in mijn geheugen verborgen. Het is dus letterlijk zwoegen en zweten. Naar mijn gevoel vermoeiender dan anders. Noah loopt een stuk voor me op, maar wandelt beduidend trager dan anders. Ook hij vindt de tocht tot nu toe redelijk zwaar. Komt het door de eerste warmte, de zwaardere rugzak of door een gebrek aan een degelijke lunch tussendoor, maar mijn benen voelen loodzwaar. Als we voor de zoveelste klim staan, zetten we ons even in het gras en spreken de noten en de stickado’s aan. We zitten nog maar juist of Noah merkt dat er een tiental kleine teken op zijn benen kruipen…Jeezes, sommigen nestelen zich al onmiddellijk vast! Geen plek om te blijven zitten en nadat we ons -een beetje te laat – inspuiten met een anti-teek, gaan we weer verder op pad.
We hopen in Schauren een eetgelegenheid tegen te komen, maar het dorpje zelf passeren we niet helemaal, dus vervolgen we onze weg doorheen landbouwgebied richting Blankenrath. De weidse blik over de omgeving maakt veel goed. De natuur is de laatste weken volledig ontplooid tot een decor van groene velden en gekleurde bloemen.
In Blankenrath gaan we van het pad af en nemen plaats op het terras van ‘Gasthaus und Biergarten Gräff-Oster’. De tafeltjes zijn allemaal gereserveerd, maar we mogen plaatsnemen als we voor 19u00 terug weg zijn. Het is 16u45, dus dat zal wel lukken. Hier worden lokale gerechten geserveerd, samen met vers getapt bier of een moezelwijntje, evenals zelfgemaakte taarten en desserten. Wij houden het enkel op een cola om onze dorst te lessen. De Duitse halve liter zal ons suikerniveau nu wel terug op peil brengen. We vragen of we water kunnen nemen, aangezien onze voorraad absoluut niet meer genoeg is om ons avondeten te maken. Hierna gaan we weer op pad.
We wandelen nog 5 km en gaan dan op zoek naar een geschikte plek om te overnachten. Er zijn geen kampplaatsen op deze route, dus het zal een plekje in het bos worden. Voor mij is het de eerste keer wildkamperen, dus laat ik het aan Noah over om een goede plaats te vinden.
Mijn eerste ervaring met wildkamperen:
Dit schreef ik op tijdens de nacht in het bos:
18u00: Na een redelijk zware Hike doorheen de Saar-Hunsrück Steig…eindelijk blij aan te komen aan een kampplaats. Nu ja…kampplaats…een 50-tal m afstand van de trail, verscholen in het bos…twee soliede bomen voor de hammock en een open plek voor mijn tent. Het had even geduurd vooraleer we zo’n plekje vonden, maar…here it is. Mijn eerste ervaring met wildkamperen. We maken de open plek schoon door de vele takken uit de weg te ruimen, zodat mijn grondzeil min of meer op de veel zachtere bodem, bedekt met de vele beukenbladeren van vorige herfst, kan staan.
18u30: Eerst eten… een royco pompoensoepje en een vriesdroogmaaltijd van puree en gehakt moeten volstaan om de verloren calorieën terug op peil te brengen. Het pakje noedels, noten en stickado-worstjes houden we voor morgen.
Een telefoontje van Bart en daarna tent en hammock opzetten. Het is rustig in het bos onder het groene bladerdak van de beukenbomen. De vogels kwetteren voortdurend en in de verte hoor je de geluiden van auto’s en opstijgende vliegtuigen. Ik vraag me af welke luchthaven er hier in de buurt ligt.
20u30: Nog te vroeg om de tent in te gaan en ik hou me bezig met het voorselecteren van de foto’s. Noah is moe en gaat de hammock al in, in de hoop niet te snel in slaap te vallen.
Ik ben benieuwd wat de nacht gaat brengen…als het donker is. Ik verwacht niet dat ik veel zal slapen. In 2020, toen ik de Eisleck trail liep, konden we nog overnachten op de bivak’s. Mijn eerste nacht deed ik geen oog dicht. Enerzijds door het nachtelijk lawaai van een groep die de bivak zagen als een leuk avondje uit toen er nog veel gesloten was door de covidpandemie. Anderzijds door de enge gedachten en beelden die bij me opkwamen tijdens de nacht in het bos, ondanks de compagnie van andere trekkers. De volgende nacht was ik zo moe, dat ik daar gelukkig minder last van had. Doch had ik ondervonden dat de beleving in het donker héél anders was dan op klaarlichte dag. Ik was vooral blij dat er mensen om me heen waren. Ook nu weer blij dat Noah in de buurt is, dat schept net dat ietsje meer veiligheidsgevoel.
21u45: Plots zwaar geritsel een beetje verderop…Wat is dat? Noah kan vanuit zijn hammock in de vallende duisternis/ schemering nog net een bruin hert in volle snelheid onderscheiden…oef, een hert…dat is geruststellend, maar mijn gedachten draaien op volle toeren…het klonk als een everzwijn of… erger…. een razend persoon. Mijn fantasie slaat op hol! Mijn enthousiasme om met open voortent te slapen, verdwijnt. Lijkt me akelig als iemand zou kunnen binnenkijken, dus die ritsen gaan nu helemaal dicht.
22u15: Het is donker, de vogels zijn gestopt met fluiten en maken ruimte voor de geluiden van de nachtdieren…de eerste nare gedachten duiken al op…mijn God wat is dit spannend! Ik hoor vanalles, maar kan het niet allemaal plaatsen. Er vallen steeds weer kleine dingetjes op de tent…vanwaar komt dit eigenlijk? Het lijkt wel of iemand kleine steentjes op de tent gooit. Wat een absurd idee!!
23u00: In de verte een schot…Wat is dat nu weer? Als dat maar verderop blijft, want de gedachten die nu opduiken, durf ik niet te verwoorden…ik weet nu al dat ik vannacht geen oog dicht ga doen. Ik ben bang, ik geef het toe en verlang naar de veiligheid van de camping. Ik probeer me moed in te spreken door aan het koppel in het boek van ‘het zoutpad’ te denken. Hoe zij de eerste dagen en nachten op de trail, nadat ze homeless werden, moeten hebben ervaren. Het boek las ik in 1 dag uit…een aanrader als je van meerdaagse tochten te voet houdt.
23u30: Nadat de nacht vordert, worden de geluiden vertrouwder en ontspan ik terug. Ik hoor ook meer herkenbare geluiden…opstijgende vliegtuigen, een hond die blaft in de verte, een motor op de straat, de roep van een bosuil…Het stelt me gerust en ik merk dat ik afentoe bijna een beetje indommel.
00u15: Alweer die schoten…soms eentje, maar soms ook meerdere achter elkaar…dit begrijp ik niet en maakt me ongerust. De roep van een uil…wij gebruikten die vroeger als kind om op elkaar te roepen en zogenaamd op te gaan in de omgeving…zou het echt de uil zijn of….?? Het geluid verplaatst zich, dus…mijn realistische, niet bange brein zegt dat het wel degelijk afkomstig is van deze nachtvogel… Zouden de schoten dan misschien ook niet veroorzaakt worden door het verjagen van vogels, op een plantage of granenveld? Ik herinner me een keertje dat ik in uitgestrekte draf de diagonaal in onze piste passeerde toen ineens een aantal schoten afgingen in het nabijgelegen maisveld. Ik lag bijna van mijn hevig geschrokken paard…zo heftig was haar reactie hierop. Dus laten we denken dat dit een gelijkaardig tafereel is en niet behoort tot het arsenaal van een maniakale schietgrage psychoot of een nachtelijke jager.
Slapen in een tent brengt altijd een specifieke geur met zich mee, maar deze geur herken ik niet onmiddellijk…het steeds vochtiger worden van de lucht, zorgt ervoor dat de gecomposteerde bosgrond, bedekt met bladeren deze scherpe geur afgeeft. De koude begint ook meer en meer doorheen het grondzeil naar boven te komen en alles in de tent voelt klammig en koud aan. In het dichte bos voelt het niet zo koud als vorig jaar tijdens onze tocht over de Lee trail, maar toch doe ik mijn extra softshell aan.
00u20: Ik zou moeten plassen, maar uit de tent gaan, is geen optie…proberen te wachten tot ik de tent uit kan als ik zonder zaklamp kan zien…moet lukken! Ik sta thuis toch ook ’s nachts niet op om naar toilet te gaan.
4u45: Ik ben, boven alle verwachting, toch in slaap gevallen. De eerste zonnestralen schijnen al lichtjes door mijn tent en de vogels kondigen fluitend een nieuwe dag aan. Ik ben nog moe en slaap terug in.
06u00: Ik ben nu klaarwakker, maar blijf nog wat verder doezelen vooraleer ik uit de warme slaapzak kruip en een plekje zoek om te gaan plassen.
07u00: Opstaan en de spullen bij elkaar pakken. Dit vind ik altijd moeilijk, omdat het bij mij altijd zo chaotisch verloopt. Noah zei gister al dat er weinig condens is, als je je tent opslaat in het bos, dus helemaal blij dat ik vandaag niet onmiddellijk een douche krijg als ik uit de tent kruip. Ze is helemaal droog en het extra handdoekje had ik dus thuis mogen laten. Als de tent en hammock terug in bijhorende zakken zitten, is het tijd voor een kop koffie en de granola. Gezien we weinig water hebben en niet weten wanneer we terug voldoende water hebben, eten we de granola droog op.
8u30: We zijn volledig gepakt en gezakt en vertrekken terug op pad. We hebben afgesproken met Bart om ons op te pikken aan de Geierlay hangbrug, gezien dit ons eindpunt is voor deze tweedaagse. In principe gingen we verder doorgaan, maar gezien de vermoeidheid van Noah sluiten we ons weekendje daar af.
Dag 2: Etappe 19: Blankenrath (buurt) – Geierlay hangbrug (tot aan parking): 15,4 km – 358 HM+ en 443 HM-
We deden gisteren al een deeltje van etappe 19 en dit maakt dat we tot aan de hangbrug nog ongeveer 12,5 km te wandelen hebben.
Nu het nog koel is in de ochtend, gaat het goed vooruit. Ik heb geen last meer van de vermoeidheid die me gisteren parten speelde. De trailroute is heel gevarieerd vandaag…van wandelen over rotsachtige paden naar een ongerept, idyllisch beekdal tot we uiteindelijk aan de ‘Fünfwege platz’ uitkomen.
Hier zien we in de verte de hangbrug tussen de bomen hangen. Op dit moment is er nog redelijk weinig volk op te zien, maar gezien het vandaag een mooie, zomerse feestdag is, zal dit wellicht spoedig veranderen.
We houden halt op één van de bankjes en lunchen, alvorens we onze tocht verderzetten naar de Geierlay hangbrug.
Een aantal jaren geleden ben ik deze brug ook al eens overgestapt met Maylin. Bart had Flynn aan de lijn en die ging vlotjes over de brug, alsof hij dit altijd al jaren deed. Maylin daarentegen had wel enige overtuigingskracht nodig. Zij zorgde af en toe voor opstopping, alvorens ze me vertrouwde en weer verder ging.
Het laatste stuk is toch pittig klimmen en mag je rekenen dat je ongeveer 120 -130 HM omhoog moogt gaan. Het is een mooi stuk langs een smal rotspad, maar het is opletten geblazen door het volk dat zich een weg baant van en naar de hangbrug. Met een dagrugzak makkelijk te doen, maar met de grote rugzak waar de tent aanhangt een beetje onhandig als je elkaar moet kruisen.
We komen Bart en Flynn tegen en leggen de weg samen verder af. De menigte blijft toestromen en Bart besluit niet over de brug te gaan met Flynn en in de schaduw te gaan zitten. We nemen onze rugzakken af en sluiten aan in de lange rij om over de brug te gaan. Het gaat letterlijk voetje voor voetje vooruit en halverwege de brug keren we om, want zo is er echt geen plezier aan.
De hangbrug zelf is geen onderdeel van de Saar-Hunsrück Steig, maar door de alternatieve route van etappe 19 te nemen, kom je er wel. Wil je de route verderzetten richting etappe 20, dien je terug te keren naar Mörsdorf en zo je route te vervolgen.
Het was misschien beter geweest dit deel als eerste etappe te doen, hier in de buurt te overnachten en de volgende dag de volgende etappe te doen. ’s Avonds en in de vroege ochtend is er weinig volk op de brug en zal het oversteken een heel stuk aangenamer zijn.
Hierna gaan we naar de parking waar Bart de auto geparkeerd heeft en hij brengt ons terug naar Altlay om de auto van Noah op te pikken. Hier ben ik weer heel dankbaar voor, want zo moest ik niet op zoek gaan naar een bus.
Wandeling 2-daagse Saar-Hunsrück Steig: Praktisch
- Info Saar-Hunsrück Steig: https://www.saar-hunsrueck-steig.de/nl/
- Beginpunt wandeling: etappe 18: Portal Traumschleife Altlayer Schweiz
- Lengte: +/- 35 km
- Hoogteverschil: +/- 1100 HM+ en +/- 1100 HM-
- Zwaarte: matig tot zwaar
- Parking: aan de Portal Traumschleife
- Link Gpx: gratis te downloaden op de website (cfr. info)