Etappe 3: van Salas naar Campiello: 34,26 km – 1103 HM
We beginnen eerst met het minder leuke nieuws…voor mij dan toch. Slapen in een slaapzaal valt echt wel tegen. Ok, toegegeven…de meeste mensen zijn vanaf 22u stiller. Iedereen houdt er rekening mee dat men de volgende dag goed uitgerust is voor de volgende etappe. Zeker op de Camino Primitivo waar de hoogtemeters een rol spelen. Zelfs de jongedame, na een avondje stappen, kwam stilletjes binnengeslopen. Ik herinner mij haar niet alleen aan de mengeling aan geuren van look, sterke drank en een zwaar parfum, maar ook dat ze het lavabo-gedeelte anderhalf uur gegijzeld hield, alvorens ze op nachtelijk avontuur ging. Ze sliep in het bed onder mij, maar buiten wat ritsel-geluiden van een slaapzak, was het snel helemaal stil.
De zwaar snurkende populatie, die zich uiteraard van niets bewust zijn, dat is een heel ander verhaal. Op zich wel grappig om te merken dat ik niet de enige ben die zich hier uitermate aan stoort. Twee andere dames probeerden vanop afstand de snurker tot bedaren te brengen door kort te fluiten, even op de bedrand te tikken of door klakkende geluiden te maken. Regelmatig hoorde ik iemand zuchten als de snurkers opnieuw begonnen. Ik weet dat men er zelf niets aan kan doen…mijn excuses dan ook, maar het is een ‘O zo’n vervelend geluid’. Toen ik het echt niet meer kon aanhoren, ben ik met kussen en slaapzak naar de keuken gegaan. Met mijn hoofd op de tafel geprobeerd om toch een paar uurtjes te slapen. Niet comfortabel en ook niet echt geslaagd, dus rond 4u00 terug naar mijn bovenbed. Rond 6u00 beginnen de gsm-wekkers te rinkelen en een kwartier later zijn de meeste hun spullen aan’t inpakken. Dit keer sliep ik er niet door uit en maakte mijn rugzak klaar met de rest. Bovendien stonden er vandaag 32 km op het programma in een temperatuur van boven de 30°C. Vroeg vertrekken is dan wel aan te raden.
Het ontbijt bestond uit 1 tostada met jam, een ‘café con leche’ en wat granola met yoghurt. De koffie was welkom…nodig om helemaal wakker te worden. Voor onderweg hadden we water en lunch voorhanden. Dit hadden we gisteravond gehaald in een winkeltje in het dorp. De reden waarom we flessenwater gebruiken ipv kraanwater is de hoeveelheid chloor die in het leidingwater zit. Onderweg zijn wel verschillende bronnen, maar sommigen staan droog of zijn niet allemaal ‘Agua Potable’. Dus het risico te weinig water bij te hebben, nemen we niet.
Vandaag gaan we 2 etappes in één keer lopen. In principe kun je een overnachting nemen in Tineo op 20 km en de volgende dag naar Campiello. Aangezien we in een groep terechtgekomen zijn, krijgen we vaak te horen dat alles ‘completo’ is. Als we 14 km verder wandelen en Campiello erbij nemen, is er meer plaats in de Albergues. Van hieruit kunnen we dan morgen via de ‘Ruta de Los Hospitales’ naar Berducedo. We zijn ons bewust dat we dan geheel nieuwe mensen zullen ontmoeten en zijn benieuwd wat dat met zich mee zal brengen.
In de gids stond dat het één van de makkelijkere stukken van de Primitivo was, dus dacht ik dat dit wel zou meevallen. Het eerste stuk komen redelijk wat hoogtemeters aan te pas en het middenstuk zou op hoogte blijven…geen moeilijk parcours!! Vanuit deze info durfden we het dus aan om dag 3 al een dertiger in te plannen. Maar…ik wil jullie nu al meedelen dat de hoogtemeters tijdens deze etappe geen 550 HM was, zoals de Rother gids weergaf, maar een volle 1100 HM! Dat was dan toch een andere paar mouwen dan één van de gemakkelijkste stukken van de Primitivo.
Doordat we vandaag vroeger vertrokken zijn, wandelen we meer met groepjes. Zo ontmoeten we de Tsjechische moeder met haar dochter. Ze liepen in eerste instantie voor ons op en we zagen dat de moeder veel pijn had tijdens het wandelen. Ze steunde flink op een grote, stevige tak die ze omgevormd had tot wandelstok. Nam geregeld een korte pauze en liep dan weer een stukje door. Haar gezicht duidelijk verbeten door de pijn. Haar dochter liep een stukje voor haar op en wachtte steeds weer tot haar moeder bijgewandeld was. Daar we al een hele tijd voor of achter hun liepen, ontstond er spontaan een kort gesprek… in het Engels…Oef, communicatie ipv enkel maar knikken en wijzen, zoals we grotendeels de vorige dagen deden. Ze blijken sinds een viertal jaren in België te wonen en spreken een beetje Frans. Ze geeft aan veel last te hebben van haar heup en rug. Ze wilde de camino lopen omwille van moeilijke, persoonlijke redenen die ze achter zich wilde laten en hierdoor terug orde op zaken krijgen voor zichzelf. Een voorbereiding op het vele stijgen en dalen had ze niet gedaan en dat beklaagde ze nu wel, zei ze. Voor vandaag had ze het eigenlijk gehad, maar ze vond erover klagen geen optie…dat is nu eenmaal het leven,…’vallen, opstaan en weer doorgaan!’. Wij vonden haar doorzetting zo moedig, alsook haar positieve mindset tegenover de tocht. Vandaag was echt geen sinecure…het was behoorlijk zwaar!! We namen afscheid aan de picknickplaats boven Tineo. Wij hielden hier onze lunchpauze…zij gingen door om de laatste km’s van die dag af te ronden.
Het grote voordeel van al dat stijgen, is natuurlijk het uitzicht. We werden de hele dag getracteerd op mooie vergezichten…de omgeving was ronduit prachtig. Ik val in herhaling als ik zeg dat het alweer behoorlijk warm is, maar dat is het ook. Mijn bandana heeft er dezer dagen een nieuwe functie bijgekregen, nl. die van zweetdoekje.
Toch ben ik content als de route de laatste km’s begint te dalen. De voeten beginnen stijver te worden, mijn blaar speelt op en de laatste klim zat absoluut niet meer soepel in de benen. Ik heb wel meerdere keren een dertiger of meer gelopen, maar door de warmte weegt dit zwaarder door. Ik tel af en volgens het gidsje zou het nog 2 km zijn, maar gezien de vorige dagen de km’s ook anders aangegeven werden, kunnen dit er ook meer zijn…en dat is het ook…zo blijkt even later!
Als we uit de schaduw van de bomen komen, mogen we al gauw verder op asfaltweg. In de verte zien we Campiello liggen…het is niet groter dan een kruispunt en een paar gebouwen. Het is nog ongeveer 2 km stappen, maar ineens wordt het me teveel. Schaduw is er niet en een plek om uit te rusten ook niet, dus ik zet me even neer op een grote steen naast de weg.
Twee vriendelijke Italiaanse dames vragen me in gebroken Engels of het wel goed met me gaat. Ik voel me brak, maar een beetje rust zal volstaan om dadelijk het laatste stukje aan te vatten. Zo zie je maar…moest je alleen op pad zijn…op de Camino ben je niet alleen en hulp is redelijk snel voorhanden.
Ik hijs me terug recht en zet mijn -ondertussen volledig verstijfde- spieren terug in gang. De laatste 2 km lijken eindeloos en met grootse moeite strompel ik verder tot Albergue ‘Casa Herminia’. Voor vanavond hebben we een ‘Private Room’ gereserveerd en ik verheug me al op een nachtje doorslapen.