Etappe 2: van Grado naar Salas: 24,5 km – 734 HM
Het late vertrek betekende toch wel een serieus stressmoment voor mij. Ook al weet ik dat je je eigen camino loopt. Je bepaalt zelf hoe laat of vroeg je vertrekt, maar toch… Het gaf mij het gevoel te laat te zijn, achterop te lopen, want iedereen is al weg. Bart deed zijn uiterste best me op andere gedachten te brengen. Uiteindelijk is onthaasten toch ook één van de doelen van deze voetreis. Hoezeer ik dit rationeel ook besef, toch blijft dat stresselement aan de oppervlakte. Het is iets waar ik wel vaker tegen aanloop, eens ik dan terug op pad ben, valt die onrust weg. Idem dito in mijn dagelijkse leven. Vijf minuten te laat vertrekken en ik begin al te shaken van nervositeit. Dit terwijl ik méér dan een half uur voor aanvang op mijn werk aanwezig ben. Gelukkig fiets ik tegenwoordig naar school en tegen de tijd dat ik mijn fiets in het fietsenrek plaats, kan ik rustig en ontspannen mijn koffie’tje gaan drinken in de lerarenkamer. Ik realiseer me dat ik hier absoluut wat aan mag gaan doen…een voornemen voor dit schooljaar!?
Quote: Relax….breathe…Smile
Veel tijd om hier verder over na te denken heb ik niet, want we mogen meteen een behoorlijke klim aanvatten. Hijgend en bezweet maken we halverwege een korte stop…even omdraaien en…wauw….Wat een uitzicht….ronduit prachtig!!
We klimmen verder en vlak voor de afdaling begint, besluiten we een kleine omweg te maken naar het Sanctuario de Nuestra Señora del Fresno boven op de bergtop. Het uitzicht vanaf deze in barokstijl gebouwde kerk reikt buitengewoon ver. Op heel heldere dagen reikt het zicht tot aan de hoogste toppen van de Picos de Europa. Of wij de Picos konden zien, laat ik buiten kijf…maar dat we een fantastisch mooi panorama hadden, stond vast. Zeker een aanrader om even langs te gaan!
Hierna gaan we via een breed gravelpad een heel stuk omlaag. De drukke snelweg in de buurt van het grindpad is duidelijk hoorbaar en blijft ons ook op de bospaden nog een hele tijd vergezellen. De dorpjes die we passeren lijken wel verlaten. Buiten een paar paarden in de weide, komen we er niemand tegen.
Halverwege tussen Grado en Salas komen we aan in Cornellana. Hier bevindt zich het Monasterio de San Salvador de Cornellana (1024). De legende vertelt het verhaal van de kleine Christina, dochter van koning Bermudo II en koningin Velasquita van León, die verdwaalde in het grote woud. Een berin merkte haar op, zoogde haar en beschermde Christina tegen de wilde dieren. Lang daarna stichtte Christina het klooster en liet de zogende berin met het kind vereeuwigen in steen. Dit tafereel is te zien boven de poort van de Pelgrimsherberg.
Een andere legende vertelt het verhaal van de ontvoering van één van de zonen van de Heren van Doriga. Het baby-jongetje werd ontvoerd door de berin en na een langdurige zoektocht door de Vallei, vond men het kleintje zuigend aan de borst van de berin. Het kindje kan veilig terug naar huis gebracht worden en uit dankbaarheid laten de ouders een kerk bouwen en kerven het tafereel van de zogende berin met het kind in steen.
Historisch gezien klopt het legende-verhaal niet helemaal, maar het voegt wel een emotionele waarde aan de kloosterkerk. Begin 12e eeuw wordt het klooster aan de Benectijner Monikken van de abdij van Cluny geschonken. In de volgende eeuwen werd het klooster steeds meer en meer uitgebreid. Later werd ook de facade veranderd naar de barokstijl.
Heden ten dage is het klooster wat in verval geraakt en dient dringend gerenoveerd te worden, maar door geldgebrek verloopt dit zeer stroef. Hierdoor is ze momenteel ook niet meer opengesteld ter bezichting.
Hoe dan ook…het klooster laat zeker een indruk na!
De voorspelde 22 – 23°C begint intussen op te lopen naar 25 – 26°C en de bandana, ondergedompeld in een klein riviertje, wederom in de nek gelegd ter afkoeling, doch dit helpt maar mondjesmaat. Blij dat we af en toe onder de bomen lopen. Het verschil met schaduw is wel degelijk voelbaar.
Mijn suikerspiegel staat laag, maar een plekje om te lunchen, komen we niet onmiddellijk tegen. Dat hadden we beter op één van de vele bankjes in Cornellana gedaan. Lang mag het toch niet meer duren, want zonder de nodige energie, is het toch wel heftig. Ik voel me zo slap als een vod!
Als we aan een houtzagerij in Llamas komen, zien we onder een afdak, tussen het hout en de boomstammen, een provisoire tafel met bankjes en 2 drankautomaten staan. Yes, zou dit voor ons bedoeld zijn of voor de werkers van de boomzagerij?
We zijn duidelijk niet alleen met deze vraag, want op de tafel ligt een briefje dat Pelgrims hier gebruik van mogen maken. Goh, heerlijk…een frisse Fanta Lemon ter afwisseling van het lauwe water zal goed doen!!
Helemaal herkomen vervolgen we onze weg…nog een 6 à 7 km en we arriveren in Salas…achteraf bleken dit er nog 9,5 km te zijn. Als we aan de picknickplaats bij de Fuente de Santiago komen, nemen we opnieuw een pauze. Even de vermoeide en door de warmte gezwollen voeten afkoelen aan de bron. Terwijl we daar pauzeren, komt er groepje pelgrims voorbij. Onder haar zonnehoedje had ik haar niet onmiddellijk herkent, maar het is Fran die we een ¡Buen Camino! toeroepen. Zij herkent ons wel en blijft staan. Als even later ook Dennis arriveert, sluiten we ons aan bij de groep. Wat een gezellige bende opeens. Net voor Sallas splitst de groep zich en gaat ieder zijn eigen weg. Dit keer weten we dat we hun wellicht niet meer zullen tegenkomen, daar we morgen twee etappes zullen samennemen. Maar wie weet…zeg nooit ‘nooit’.
Even later stappen we Salas binnen. De terrasjes op het dorpsplein zijn leeg, maar ondertussen weten we dat rond 20u00 de tafeltjes weer bezet raken en de uitbundige gesprekken de stilte op het Salas-pleintje zullen overnemen.
We overnachten in Albergue ‘Casa Sueño’, een vrij nieuwe herberg met een slaapzaal van 14 bedden, een kleine keuken en de mogelijkheid om je wasgoed machinaal te wassen en te drogen. Een mooie plek met als enige minpunt ‘de badkamer’…veel te smal en veel te klein wat douche, lavabo en toilet betreft.
De tuin daarentegen nodigde wederom uit om er ’s avonds nog even te ontspannen. Onze Spaanse groep van gisteren, verblijft hier ook. Het weinige contact dat we gisteren met hun hadden, wordt nu praktisch tot nul gereduceerd!! We vragen ons af of dit te maken heeft omwille van de wederzijdse, beperkte mogelijkheid tot communicatie of doordat we getweeën als koppel deze camino doen of omwille van hun groepsgebondenheid. Alleszins, we staan er een beetje – nou ja, helemaal – buiten!